دولت الکترونیک( به انگلیسی electronic government) به استفاده از فناوری اطلاعات برای تحقق سیاست‌های نظام اداری اطلاق می‌شود.
دولت الکترونیک همچنین به عنوان یک حوزه مطالعاتی از سوی پژوهشگران صورت بندی شده‌است.
[۲] با اینکه پژوهش‌ها نشان می‌دهد که دولت الکترونیک در ایران در سال‌های انتهایی ریاست جمهوری سید محمد خاتمی خیلی جدی گرفته شد، اما در سال‌های بعدی طرح‌های راهبردی تا حدی کنار گذاشته شدند و در حال حاضر ایران به لحاظ شاخص‌های حکومت الکترونیک در میان کشورهای جهان و حتی منطقه جایگاه شایسته‌ای ندارد.
[۳] ارزیابیهای انجام گرفته از شاخص دولت الکترونیک در میان ۱۹۰ کشور دنیا حاکی از آن است که ایران با کسب ۴ هزار و ۸۷۶ امتیاز در رتبه ۱۰۰ جهان قرار دارد.
مفهوم «دولت الکترونیک»( برگردان فارسی عبارت Electronic Government یا همان E-Government) به استفاده از دستگاه‌های ارتباطی الکترونیکی، رایانه‌ها و اینترنت به‌منظور ارایه‌ی خدمات عمومی به شهروندان و دیگر افراد حاضر در یک کشور یا منطقه اشاره دارد.
درواقع خدماتی که دولت الکترونیک ارایه می‌دهد، اشکال مختلفی به‌خود می‌گیرد؛ ازجمله «تعاملات دیجیتالی بین شهروندان و دولت»( C۲G )، «تعاملات دیجیتالی بین یک دولت با دیگر سازمان‌های دولتی»( G۲G )، «تعاملات دیجیتالی بین دولت و شهروندان»( G۲C )، «تعاملات دیجیتالی بین دولت و کارمندان»( G۲E) و نهایتا «تعاملات دیجیتالی بین دولت و کسب‌و‌کارها»( G۲B ). در ادامه‌ی مقاله، این مفاهیم را بیشتر مورد بررسی قرار خواهیم داد.
دولت الکترونیک استفاده سهل و آسان از فناوری اطلاعات به منظور توزیع خدمات دولتی به صورت مستقیم به مشتری، به صورت ۲۴ ساعته و ۷ روز هفته می‌باشد.
ارایه خدمات به صورت الکترونیکی مستلزم برقراری ارتباط دوسویه با استفاده از امکانات فاوا جهت تعامل با شهروندان، صاحبان کسب‌وکار، دیگر سازمان‌های دولتی، کارکنان دولت و نهادهای غیردولتی می‌باشد.
چنانچه سایر قوای سه‌گانه و نهادهای غیردولتی حاکمیتی، ارایه خدمات به ذی‌نفعان و طرف‌های تعامل خود را به صورت الکترونیکی به انجام برسانند آنگاه دولت الکترونیکی به حکمرانی الکترونیکی ارتقا می‌یابد.

منبع : مقاله دولت الکترونیک